Duchowość Zgromadzenia Matki Bożej Miłosierdzia streszcza się w słowie: MIŁOSIERDZIE. Każda siostra usilnie ma się starać, by miłosierdzie wyrażało się w całej jej istocie, przenikając jej myśli, słowa i działanie (art. 7).
Współczesne Konstytucje Zgromadzenia określają jego duchowość jednym słowem: MIŁOSIERDZIE. Ono charakteryzuje styl życia całego Instytutu i każdej siostry, która ma się starać, by swoje życie kształtować w tym duchu, to znaczy „przemienić się w miłosierdzie” – jak mówiła św. Siostra Faustyna. W centrum tej duchowości znajduje się więc tajemnica miłosierdzia Bożego, która jest źródłem, wzorem i motywem dla miłosierdzia w relacjach międzyludzkich. Poznawanie tajemnicy miłosierdzia Bożego i jej kontemplacja w codzienności, rozważanie czynnego udziału Maryi Matki Miłosierdzia w dziele Odkupienia, prowadzi do postawy zaufania Bogu i miłosierdzia względem bliźnich, do apostolskiej gorliwości mężnej, cierpliwej i bezinteresownej, dającej siostrom gotowość do składania ofiar dla zbawienia dusz. W tę duchowość wpisana jest praktyka nabożeństwa do Miłosierdzia Bożego w nowych formach, które przekazała św. Siostra Faustyna. Ona wnosi w historię Zgromadzenia i Kościoła nową szkołę duchowości, w której spoiwem wiążącym wszystkie jej elementy jest tajemnica miłosierdzia Bożego. Ona kształtuje nie tylko obraz Boga i relację ufności wobec Niego, ale także relacje międzyludzkie, praktyki modlitewne i ascetyczne, słowem – całożyciowe odniesienie do Boga, ludzi, świata i samego siebie.
s. M. Elżbieta Siepak ISMM
Na początku Zgromadzenie zostało przez Boga powołane do pracy nad poprawą dziewcząt i kobiet potrzebujących głębokiej odnowy moralnej, otrzymało tak zwany charyzmat założenia.
Celem Sióstr Towarzystwa Matki Bożej Miłosierdzia jest nie tylko praca nad własnym uświęceniem przez praktykowanie cnót chrześcijańskich i rad ewangelicznych, lecz również (…) praca nad poprawą dziewcząt i niewiast upadłych, które by zapragnęły porzucić drogę nieprawości i wrócić do służby Bożej. (…) Cel ustrzeżenia od upadku nie jest właściwie przedmiotem naszego Dzieła, (…) zatem liczba dziewcząt przyjmowanych w celach ochrony ma być zawsze szczególnie ograniczoną. W żadnym razie nie mogą być przyjmowane, pod tytułem pensjonarek lub innym jakim podobnym, osoby, które nie mają być siostrami lub pokutnicami. Przyjmowanie kierownictwa w domach więziennych i ochronach byłoby postępowaniem niezgodnym z celem naszego Dzieła i z niezależnością, tak drogą naszej instytucji (Konstytucje 1909, art. 1).
U początku swego istnienia Zgromadzenie powstało w celu wykonywania w Kościele ściśle określonego zadania, mianowicie: pracy wychowawczej z dziewczętami i kobietami moralnie upadłymi (prostytutkami), które z własnej woli pragnęły zmiany swego życia („charyzmat założenia” ).
W historii Zgromadzenia ujawnił się rozwój tego charyzmatu, dzięki czemu opieką zostały objęte także osoby zagrożone moralnie. Uwzględniając bowiem warunki życia społeczeństwa i obniżający się wiek demoralizacji, Zgromadzenie poszerzyło zakres pracy apostolskiej tak, by objąć nim nie tylko osoby już zdeprawowane, ale także te, którym zagrażała moralna degradacja. W Konstytucjach z roku 1930 zapisano: Do domów Zgromadzenia mogą być przyjmowane i takie kobiety, których warunki życiowe mogłyby je doprowadzić do zguby, z tem jednak zastrzeżeniem, że liczba ich będzie zawsze ograniczoną.
Wraz z życiem i misją św. Siostry Faustyny Bóg obdarzył Zgromadzenie charyzmatem głoszenia światu miłosiernej miłości Boga do człowieka poprzez świadectwo życia, czyny, słowa i modlitwę.
„Zadanie przedłużania charyzmatycznej misji Założycielek wypełniają siostry, gdy we wszystkim szukają chwały Boga pełnego miłosierdzia, który „w miłości wieczystej nad nami się ulitował” (Iz 54, 8) i 'z ogromną miłością nas przygarnął’ (Iz 54, 7), a przez Maryję Matkę Miłosierdzia z żywą wiarą włączają się w życie Chrystusa i Jego posłannictwo zbawienia świata” (art. 3).
Szczególnym zadaniem Zgromadzenia jest pomaganie dziewczętom i kobietom nieprzystosowanym społecznie, potrzebującym głębokiej odnowy moralnej. Działaniem zapobiegającym demoralizacji obejmuje Zgromadzenie również dzieci oraz inne osoby potrzebujące moralnego wsparcia i chrześcijańskiego miłosierdzia, bez względu na wiek i płeć (art. 4). Zgromadzenie szerzy również kult Miłosierdzia Bożego w formach zatwierdzonych przez Kościół (art. 86). Siostry rozszerzają kult Miłosierdzia Bożego w następujących formach: głoszenie katechez i prelekcji, udział w sympozjach i kongresach organizowanych przez inne wspólnoty, udział w nabożeństwach parafialnych przez specjalne pieśni i modlitwy, kolportaż książek, modlitewników, obrazów Jezusa Miłosiernego oraz korespondencja z czcicielami Miłosierdzia Bożego (art. 315 Konstytucji Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia, 1985).
Zgromadzenie już w pierwszej połowie XX wieku rozszerzało swą działalność apostolską na osoby zagrożone moralnie i potrzebujące „moralnego wsparcia i chrześcijańskiego miłosierdzia”. Po II wojnie światowej coraz pełniej przyjmowało także charyzmatyczną misję św. Siostry Faustyny głoszenia światu orędzia Miłosierdzia. Dzisiaj Zgromadzenie współpracuje z Bożym miłosierdziem w dziele zbawienia przez uobecnianie w świecie tej wartości ewangelicznej, jaką jest miłosierna miłość Boga do człowieka, poprzez świadectwo życia konsekrowanego w duchu zaufania Bogu i miłosierdzia względem bliźnich, poprzez różnorakie dzieła miłosierdzia, słowa i modlitwę.
s. M. Elżbieta Siepak ISMM
Matka Teresa
Ewa z książąt Sułkowskich hr. Potocka
(1814 – 1881)
Założycielka Zgromadzenia
Urodziła się 22 października 1814 roku w Warszawie jako trzecie z pięciorga dzieci księcia Antoniego Pawła Sułkowskiego i Ewy Kickiej. Na chrzcie świętym otrzymała imię Ewa. Po śmierci matki na zamku w Rydzynie pozostała pod opieką ojca, który dbał o wychowanie i wykształcenie dzieci w duchu wartości chrześcijańskich i patriotycznych. W 1838 roku wyszła za mąż za hrabiego Władysława Potockiego z Chrząstowa koło Częstochowy. Po jego śmierci i bezdzietnym małżeństwie, zaczęła myśleć o całkowitym poświęceniu się Bogu i ufundowaniu dzieła miłosierdzia. Za radą kierownika duchowego ks. Zygmunta Goliana wraz z dwiema towarzyszkami pojechała do Laval we Francji, by pod kierunkiem m. Teresy Rondeau zapoznać się z metodami pracy nad poprawą dziewcząt i kobiet moralnie upadłych. Po skróconym nowicjacie w czasie obłóczyn otrzymała imię zakonne Teresa. Z Laval zabrała doświadczenie i regulaminy, które miały służyć zachowaniu tego samego stylu życia sióstr i pracy apostolskiej w nowej, ale niezależnej instytucji w Polsce. Po powrocie do kraju przyjęła zaproszenie abpa Zygmunta Szczęsnego Felińskiego i objęła „Dom schronienia“ w Warszawie przy ul. Żytniej, który został poświęcony 1 listopada 1862 roku. Tę datę przyjmuje się jako początek działalności Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia w Polsce. W 1868 roku m. Potocka otwarła dom w Krakowie. W 1878 roku przyjęła propozycję wysuniętą przez Zgromadzenie w Laval, by połączyć obie rodziny zakonne w celu uzyskania zatwierdzenia przez Stolicę Apostolską. Po uzyskaniu dekretu pochwalnego Stolicy Świętej zarządzała polskimi domami jako wikaria zależna od przełożonej generalnej w Laval. Zmarła po długiej chorobie 6 lipca 1881 roku Wilanowie, pochowana została w grobowcu Zgromadzenia na Powązkach w Warszawie.
1. Rodzina książąt Sułkowskich
Matka Teresa Potocka przyszła na świat w rodzinie książąt Sułkowskich. Jej ojciec książę Antoni Paweł Sułkowski (1785-1836), syn Antoniego oraz Karoliny, czeskiej hrabiny z rodu Bubna-Littitz, zdobył solidne wykształcenie w Szkole Rycerskiej w Warszawie oraz na uniwersytecie w Getyndze, w Niemczech. Po ukończeniu studiów powrócił do Rydzyny, aby zarządzać rodowym majątkiem. Mając 22 lata poślubił Ewę Karolinę Kicką (1786-1824).
Ewa Karolina Kicka wychowywała się na Zamku Królewskim w Warszawie, w którym jej ojciec, Onufry Kicki, wiernie służył jako szambelan ostatniego króla Polski Stanisława Augusta II Poniatowskiego, a następnie jego bratanka, księcia Józefa Poniatowskiego. Ewa Karolina wyróżniała się dobrocią serca, uprzejmością, delikatnością, taktem i pogodnym usposobieniem.
Ślub Antoniego Pawła Sułkowskiego i Ewy Karoliny Kickiej odbył się 14 stycznia 1808 roku w kościele Świętego Krzyża w Warszawie. Kilka miesięcy później książę Antoni Paweł czynnie włączył się do służby wojskowej. W latach 1808-1815, jak wielu rodaków, walczył w armii Napoleona z nadzieją odzyskania niepodległości dla narodu polskiego początkowo jako pułkownik piechoty Księstwa Warszawskiego, następnie jako generał brygady i adiutant Aleksandra I, władcy Królestwa Kongresowego. Z tego powodu przez pierwsze kilkanaście lat małżeństwa często przebywał z dala od rodziny. Podczas jego nieobecności, małżonka Ewa pozostawała pod opieką swoich rodziców w pałacu Branickich w Warszawie. To właśnie tam przyszły na świat cztery córki Antoniego Pawła i Ewy Karoliny. W 1811 roku urodziła się Taida Karolina, rok później Helena Karolina. Trzecie dziecko, umiłowana córka Antoniego Pawła (późniejsza matka Teresa Potocka), przyszło na świat 22 października 1814 roku. Już po trzech dniach dziewczynka została ochrzczona w kościele Świętego Krzyża w Warszawie i otrzymała imiona swej matki – Ewa Karolina. Czwarta córka, Teresa Karolina, urodziła się w 1815 roku. W 1818 roku generał Antoni Paweł ostatecznie powrócił do rodziny i zamieszkał na stałe na zamku w Rydzynie, gdzie w 1820 roku przyszedł na świat August (Gustlik), jedyny syn Ewy Karoliny i Antoniego Pawła.Więcej…
Matka Teresa Rondeau
(1793 – 1866)
Współzałożycielka
Urodziła się 6 października 1793 roku w Laval we Francji. Na chrzcie świętym otrzymała imię Teresa Agata. Z domu wyniosła głębokie wychowanie religijne, wykształcenie zawodowe i doświadczenie rzetelnej pracy. Pod wpływem swego spowiednika o. J. Chanon SJ podjęła pracę z pokutnicami, czyli kobietami, które potrzebowały głębokiej odnowy moralnej i chciały odmienić swoje życie. Aby lepiej się do tego przygotować, w 1818 roku wyjechała do Bordeaux, gdzie m. Teresa de Lamourous prowadziła dom dla pokutnic zwany „Miłosierdzie“. Po dwumiesięcznym pobycie złożyła prywatne śluby i wróciła do Laval, by zostać fundatorką nowego dzieła, niezależnego od Bordeaux, i z czasem Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia we Francji. Z Domu Miłosierdzia w Laval duchowość zgromadzenia i sposób prowadzenia dzieła apostolskiego przejęła m. Teresa Ewa z książąt Sułkowskich hrabina Potocka, założycielka Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia w Polsce. Matka Teresa Rondeau zmarła 16 lipca 1866 roku i została pochowana w grobowcu usytuowanym w ogrodzie posesji Zgromadzenia w Laval.
Zgromadzenie Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia w Polsce przyznało jej tytuł współzałożycielki.
Święta Siostra Faustyna Kowalska
(1905 – 1938)
Duchowa współzałożycielka
Przyszła na świat 25 sierpnia 1905 roku jako trzecie z dziesięciorga dzieci w rodzinie Marianny i Stanisława Kowalskich, rolników ze wsi Głogowiec, par. Świnice Warckie. Na chrzcie świętym otrzymała imię Helena. Do szkoły chodziła niecałe trzy lata; w 16. roku życia poszła na służbę do zamożnych rodzin w Aleksandrowie Łódzkim i Łodzi, by zarobić na własne utrzymanie i pomóc rodzicom. Po wizji cierpiącego Jezusa i rocznej służbie w Ostrówku gm. Klembów, 1 sierpnia 1925 roku wstąpiła do Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia, w którym na obłóczynach otrzymała imię s. M. Faustyna. W ciągu trzynastu lat życia zakonnego przebywała w wielu domach Zgromadzenia, nadłużej w Krakowie, Wilnie, Płocku i Warszawie, pełniąc najczęściej obowiązki kucharki, ogrodniczki i furtianki. Chorowała na gruźlicę płuc i przewodu pokarmowego. Z tego powodu dwukrotnie przebywała na dłuższym leczeniu w szpitalu na Prądniku w Krakowie.
To na pozór bardzo zwyczajne życie kryło w sobie niezwykłą głębię zjednoczenia z Bogiem i wielką prorocką misję, którą powierzył jej Bóg. Doznała wielu nadzwyczajnych łask, osiągając szczyty zjednoczenia z Bogiem na ziemi. Przez nią Jezus przypomniał światu biblijną prawdę o miłości miłosiernej Boga do każdego człowieka i wezwał do głoszenia jej światu z nową mocą. W tym celu przekazał także nowe formy kultu Miłosierdzia Bożego, którymi są: obraz z podpisem: Jezu, ufam Tobie, Śwęto Miłosierdzia w pierwszą niedzielę po Wielkanocy, Koronkę do Miłosierdzia Bożego i modlitwę w chwili Jego konania na krzyżu, zwaną Godziną Miłosierdzia. Do każdej z nich, a także do szerzenia czci Miłosierdzia przywiązał wielkie obietnice pod warunkiem troski o postawę zawierzenia Bogu (pełnienia Jego woli) i miłosierdzia względem bliźnich. W wypełnianiu tej prorockej misji pomagał Siostrze Faustynie jej kierownik duchowy bł. ks. Michał Sopoćko oraz krakowski spowiednik o. Józef Andrasz SJ. Z charyzmatu i doświadczenia mistycznego św. Siostry Faustyny zrodził się w Kościele Apostolski Ruch Bożego Miłosierdzia, który podejmuje jej misję głoszenia światu ta- jemnicy miłosierdzia Bożego poprzez świadectwo życia, czyn, słowo i modlitwę.
Siostra Faustyna zmarła 5 października 1938 roku w klasztorze Zgromadzenia w Krakowie-Łagiewnikach. W 1966 roku jej doczesne szczątki przeniesiono z cmentarza zakonnego do klasztornej kaplicy. Od beatyfikacji, której 18 kwietnia 1993 roku dokonał Ojciec Święty Jan Paweł II, trumienka z relikwiami spoczywa na ołtarzu pod łaskami słynącym obrazem Jezusa Miłosiernego w sanktuarium w Krakowie-Łagiewnikach. 30 kwietnia 2000 roku Ojciec Święty Jan Paweł II zaliczył ją do grona świętych, a orędzie Miłosierdzia, które z polecenia Jezusa zapisała w swym „Dzienniczku“, przekazał całemu Kościołowi i światu na trzecie tysiąclecie wiary.
25 sierpnia 1995 roku Zgromadzenie Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia, pełniąc jej charyzmatyczną misję, uznało Siostrę Faustynę za swą duchową współzałożycielkę.
s. M. Elżbieta Siepak ISMM
Jubileusz Zgromadzenia w Białej, 4 listopada 2012
4 listopada br. (niedziela) wspólnota Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia w Białej koło Płocka obchodziła Jubileusz 150-lecia Zgromadzenia. Uroczystej koncelebrowanej Mszy św. przewodniczył ks. dr Bogdan Czupryn wykładowca WSD w Płocku, delegat bp. Piotra Libery, ordynariusza diecezji płockiej. W uroczystości wzięły udział także siostry z innych klasztorów Zgromadzenia, osoby objęte apostolską pieczą oraz związane z domem w Białej. Po Mszy św. goście zobaczyli multimedialną prezentację opowiadającą o historii Zgromadzenia i domu w Białej.
Jubileusz Zgromadzenia w Kaliszu, 23 marca 2013
Obchody Jubileuszu Zgromadzenia w domu kaliskim 23 marca br. połączone były z VIII pielgrzymką Zgromadzenia do Sanktuarium św. Józefa w „polskim Nazarecie” nad Prosną. Na uroczystości przyjechały delegacje sióstr z kilkunastu domów Zgromadzenia z wikarią generalną s. Gracjaną Szewc. Przed Eucharystią ks. Krystian Kowalski – proboszcz parafii Wielki Buczek – wygłosił konferencję, w której nawiązując do okresu liturgicznego powiedział m.in., że Wieki Post służy temu, by wracać do korzeni wiary, do głębi miłości i odkrywania Pana Boga. Przypomniał też słowa bł. Jana Pawła II z ostatniej pielgrzymki do Ojczyzny: Trzeba tę iskrę Bożej łaski rozniecać, trzeba przekazywać światu ogień Miłosierdzia. W miłosierdziu Boga świat znajdzie pokój, a człowiek szczęście. Bądźcie świadkami Miłosierdzia. Słowa te są dla Kościoła swoistym testamentem Papieża.
Centralnym punktem uroczystości była Eucharystia celebrowana pod przewodnictwem ordynariusza diecezji kaliskiej bp. Edwarda Janiaka. W homilii Ksiądz Biskup powiedział: W okresie, kiedy cały Kościół medytuje Mękę Pańską – pragniemy w tym szczególnym miejscu, gdzie odbiera cześć św. Józef – wyrazić wielkie dziękczynienie za 150 długich lat istnienia Zgromadzenia, a w tym za ponad 90 lat obecności w mieście Kaliszu, w diecezji kaliskiej. Ksiądz Biskup podkreślał służebną rolę Zgromadzenia wobec drugiego człowieka, co tak mocno akcentuje i czyni Piotr naszych czasów – papież Franciszek. Siostry tego Zgromadzenia – jak powiedział Pasterz diecezji kaliskiej – mają codzienną służbą i świadectwem życia konsekrowanego wypraszać Boże miłosierdzie dla nas i świata całego, a wzorem niech nam będzie św. Józef i św. Siostra Faustyna. Po dziękczynnym Te Deum za 150 lata Zgromadzenia wikaria generalna s. Gracjana Szewc zawierzyła całe Zgromadzenie i wszystkie jego dzieła dalszej opiece św. Józefa, a przełożona domu kaliskiego s. Józefa Rospara podziękowała Księdzu Biskupowi, Kapłanom, Gościom i Siostrom, słowem wszystkim, którzy przybyli na świętowanie tego Jubileuszu do Sanktuarium św. Józefa. Oprawę liturgiczną i muzyczną w czasie sprawowanej Eucharystii miały siostry wraz z dziewczętami z Młodzieżowego Ośrodka Wychowawczego im. św. Józefa w Kaliszu. Po agapie, w domu przy ul. Poznańskiej 26 wychowanki kaliskich sióstr przedstawiły musical zatytułowany „Między wczoraj a dziś” nawiązujący do historii Zgromadzenia. Uroczystości jubileuszowe zakończyła modlitwa w Godzinie Miłosierdzia i Koronka do Bożego Miłosierdzia śpiewana w języku angielskim, czeskim, słowackim i polskim oraz życzenia wielkanocne składane Księdzu Biskupowi, Gościom, Siostrom, kaliskiej Wspólnocie Apostołów Bożego Miłosierdzia „Faustinum”, dzieciom i młodzieży ze świetlicy „Studnia Jakubowa” oraz dziewczętom z Młodzieżowego Ośrodka Wychowawczego.
Jubileusz Zgromadzenia w Płocku, 22 lutego 2013
22 lutego br., w 82. rocznicę objawienia obrazu Jezusa Miłosiernego i rozpoczęcia prorockiej misji św. Siostry Faustyny w klasztorze przy Starym Rynku 14/18 w Płocku odbyły się uroczystości związane z historycznymi objawieniami, jakie tutaj miała Apostołka Bożego Miłosierdzia oraz Jubileuszem 150-lecia Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia. Wzięli w nich udział pasterze diecezji płockiej, władze miasta i województwa, klerycy z WSD, mieszkańcy Płocka, pielgrzymi z różnych miast Polski oraz 54 siostry z 14 domów Zgromadzenia na czele z wikarią generalną s. Gracjaną Szewc. Ze względu na rozbudowę Sanktuarium i napływ pielgrzymów główne uroczystości odbyły się w płockiej katedrze. Rozpoczęła je modlitwa w Godzinie Miłosierdzia (15:00) i Koronka do Miłosierdzia Bożego oraz prezentacja multimedialna „Wczoraj i dziś Zgromadzenia w Płocku”, a następnie piękny program artystyczny zatytułowany „Uwielbienie Bożego Miłosierdzia” z muzyką Michała Lorenca, z udziałem kwartetu smyczkowego (muzycy zaprzyjaźnieni ze Zgromadzeniem) i chóru Pueri et Puellae Cantores Plocenses. Wybrane fragmenty z „Dzienniczka” św. Siostry Faustyny (rozmowy Jezusa z dusza- mi) czytał aktor Tadeusz Chudecki i s. Greta Mizeracka ZMBM. W programie znalazły się m.in. utwory: „Misericodias Domini” – H. Botor, „Ave Maria” – Caccini, „Veni consolator” – Stachowicza. Śpiewała Iwona Nasiłowska, która także zorganizowała oprawę muzyczną. Zapowiadając ten koncert przełożona płockiego klasztoru s. Mirosława Ratter zachęciła, aby pozwolić tym tekstom wniknąć w naszą duchową kondycję i doświadczyć ognia miłosierdzia, który może nas przemienić… Uroczystej Eucharystii o 18:00 celebrowanej przez ponad 60 kapłanów przewodniczył ordynariusz diecezji płockiej bp Piotr Libera wraz z biskupem pomocniczym Romanem Marcinkowskim.
W dniu diecezjalnego dziękczynienia za blisko 8-letnią posługę Benedykta XVI na stolicy Piętrowej, w homilii Pasterz diecezji płockiej dziękował Ojcu Świętemu za wierną służbę Kościołowi, za krystaliczną naukę wiary i bezkompromisowy sprzeciw wobec współczesnego relatywizmu, za jego zmaganie się o duszę sekularyzującej się Europy. Zauważył, że w tym samym dniu, w którym liturgicznie Kościół obchodzi święto katedry św. Piotra, przypada także rocznica objawienia św. Siostrze Faustynie Kowalskiej wizerunku Jezusa Miłosiernego i że w tym roku jej Zgromadzenie przeżywa Jubileusz 150-lecia swego istnienia. 114 lat temu, odpowiadając na zaproszenie ks. kan. bł. Antoniego Juliana Nowowiejskiego, późniejszego biskupa płockiego i arcybiskupa, siostry ze Zgromadzenia Matki Bożej Miłosierdzia przyjechały do Płocka, by prowadzić Zakład Anioła Stróża dla „upadłych kobiet”. Siostra Faustyna przebywała w tym klasztorze na początku lat 30. XX wieku. Nie zapominajmy – mówił dalej Ksiądz Biskup – że lata płockich `początków sekretarzowania` Bożemu Miłosierdziu przez św. Siostrę Faustynę były latami, w których rodziły się i rozwijały największe w dziejach ideologie zła: hitlerowski, bezbożny nazizm i stalinowski, ateistyczny komunizm. W niezmierzonych planach Opatrzności Siostra Faustyna stała się `sekretarką` prawdy, że jedyną mocą, zdolną pokonać ideologie stworzone przez człowieka chcącego być jak Bóg, jest Boże Miłosierdzie; jest zwrócenie się człowieka i świata do Odkupiciela z wołaniem: Jezu, ufam Tobie! W tym orędziu – mówił dalej Kaznodzieja – Jezus Chrystus odsłania, jak wielka jest w Jego oczach godność każdego człowieka, każdej nieśmiertelnej duszy: Nie ma gorszych i lepszych ras, jak głosił Hitler; nie jesteśmy masami i `wyżej zorganizowanymi zwierzętami`, jak chciał Stalin; nie jesteśmy samotni w bezbrzeżnym kosmosie, jak twierdzą tzw. nowi ateiści; nie jesteśmy tylko zwykłym ogniwem w wielkim łańcuchu ewolucji, lecz mamy Zbawcę, który broni każdą ludzką duszę `jako swoją chwałę`, jako miejsce, w którym On sam pragnie zamieszkiwać i zamieszkuje. Na zakończenie homilii Ksiądz Biskup odczytał telegram, który 22 lutego w imieniu Kościoła płockiego przesłał na ręce Ojca Świętego Benedykta XVI z podziękowaniem za jego pontyfikat.
Przed błogosławieństwem została odczytana informacja o odpustach, które Penitentiaria Apostolska przyznała pielgrzymom nawiedzającym Sanktuarium Miłosierdzia Bożego w Płocku. Na prośbę m. Petry Ireny Kowalczyk, przełożonej generalnej Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia, które opiekuje się płockim Sanktuarium, bp Piotr Libera zwrócił się w tej sprawie do Penitenziarii Apostolskiej w Rzymie, która na mocy uprawnienia udzielonego jej przez Ojca Świętego Benedykta XVI udzieliła odpustu zupełnego po spełnieniu określonych warunków. Są nimi: spowiedź sakramentalna, Komunia św., modlitwa w intencji Ojca Świętego. Wierni powinni także: uczestniczyć w nabożeństwie, odmówić modlitwę do Bożego Miłosierdzia lub modlitwę przed obrazem Jezusa Miłosiernego: Modlitwę Pańską, Wyznanie wiary czy wzywać Bożego Miłosierdzia – na przykład słowami „Jezu ufam Tobie”. Odpust zupełny można uzyskać w następujące dni: 22 dnia każdego miesiąca, w drugą niedzielę Wielkanocy zwanej Niedzielą Bożego Miłosierdzia, raz w roku w dowolnym dniu uczestnicząc w pielgrzymce. Również w tych dniach księża, którzy sprawują opiekę duszpasterską w Sanktuarium, powinni inicjować wymienione modlitwy do Jezusa Miłosiernego po Mszach św., nieszporach czy w czasie nabożeństw. Księża, którzy sprawują opiekę duszpasterską w Sanktuarium, powinni informować wiernych i pielgrzymów o możliwości uzyskania odpustu zupełnego w tym miejscu. Zobacz także zdjęcia w Galerii.
Jubileusz w Świnicach Warckich, 15-16 lutego 2013
15/16 lutego br. jubileusz 150-lecia istnienia Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia przeżywał dom w Świnicach Warckich, który ma dwie wspólnoty: klauzurową i czynną. Obchody rozpoczęły się modlitwą w Godzinie Miłosierdzia i Koronką do Miłosierdzia Bożego w Sanktuarium Urodzin i Chrztu św. Siostry Faustyny. Uroczystej Eucharystii przewodniczył ordynariusz diecezji włocławskiej bp Wiesław Alojzy Mering. Mszę św. celebrowało 18 kapłanów diecezjalnych i zakonnych (jezuici, marianie, pallotyni, salezjanie, dominikanie), przyjaciele Domu i św. Siostry Faustyny, a uczestniczyły w niej władze i mieszkańcy Głogowca i Świnic Warckich, wierni z okolicznych wiosek oraz 64 siostry z 15 domów Zgromadzenia z przełożoną generalną m. Petrą Kowalczyk. Po Mszy św. w sali Ochotniczej Straży Pożarnej odbył się wzruszający spektakl słowno-muzyczny zatytułowany „W poszukiwaniu siebie” w wykonaniu młodzieży z Gimnazjum im. św. Siostry Faustyny oraz występ zespołu ludowego „Świniczanki” z koncertem piosenek mówiących o roli Głogowca i Świnic Warckich w życiu Helenki Kowalskiej – później św. Siostry Faustyny. Specjalne słowa skierował do młodzieży i autorów spektaklu bp Wiesław Mering, który dziękował za zaangażowanie w sprawę św. Faustyny i za zakorzenienie się w małej Ojczyźnie. Po wspólnej agapie, wieczorem była jeszcze możliwość nawiedzenia domu rodzinnego św. Siostry Faustyny w Głogowcu, z czego chętnie skorzystali wszyscy goście. Druga część spotkania jubileuszowego – to nocne czuwanie, które rozpoczęło się w klasztornej kaplicy o 21:00 Apelem Maryjnym i konferencją ks. Feliksa Folejewskiego SAC. O 24:00 sprawowana była Msza św. w intencji dziękczynnej za opiekę Maryi Matki Miłosierdzia nad Zgromadzeniem i za dar św. Siostry Faustyny. Nocne czuwanie przed wystawionym Najświętszym Sakramentem i przy relikwiach Świętych wypełniła modlitwa dziękczynna za 150 lat istnienia i działalności apostolskiej Zgromadzenia, modlitwa wynagradzająca z drogą krzyżową połączoną z rozważaniami opartymi na tekstach bł. ks. Michała Sopoćki w dniu jego liturgicznego wspomnienia, różaniec i Godzinki ku czci Najświętszej Maryi Panny, które kończyły jubileuszową modlitwę w Świnicach Warckich. Zobacz zdjęcia w Galerii.
Jubileusz Zgromadzenia w Gdańsku 13 stycznia 2013
13 stycznia 2013 roku jubileusz 150-lecia istnienia i działalności Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia przeżywał dom w Gdańsku. Centralnym punktem uroczystości była Msza św. w parafii św. Wojciecha, której przewodniczył proboszcz ks. Andrzej Kosowicz z parafii św. Faustyny w Rotmance, a słowo Boże wygłosił ks. kanonik Krzysztof Ziobro proboszcz parafii św. Wojciecha w Gdańsku. W homilii nawiązującej do Chrztu Pańskiego kaznodzieja ukazał związek między przesłaniem tego święta a początkiem Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia. Tak jak chrzest Jezusa stał u progu Jego publicznej działalności, tak wyjazd Ewy z książąt Sułkowskich hrabiny Potockiej – matki Teresy – do Francji zainspirował ją do założenia pierwszych Domów Miłosierdzia w Polsce. Jubileusz 150-lecia istnienia Zgromadzenia – jak podkreślał kaznodzieja – jest okazją do wdzięczności za podejmowane prace apostolskie, zwłaszcza na terenie parafii św. Wojciecha w Gdańsku. Rzucając światło na krótki rys historyczny placówki w Gdańsku, która powstała po drugiej wojnie światowej w ramach repatriacji za dom w Wilnie, zwrócił uwagę na obecność obrazu Matki Bożej Miłosierdzia z Ostrej Bramy, który siostrom towarzyszył w Wilnie i Gdańsku. W uroczystości wzięły udział przełożona generalna m. Petra Kowalczyk, s. Maria Magdalena Glumińska – radna generalna i przełożona klasztoru w Świnicach Warckich, s. Józefa Rospara – przełożona domu w Kalisza z siostrami, s. Benedetta Flak – przełożona domu w Toruniu wraz s siostrami oraz czciciele Bożego Miłosierdzia, przyjaciele i dobrodzieje domu gdańskiego oraz parafianie. Po Eucharystii goście uczestniczyli w agapie w klasztorze, po której wyświetlono film zatytułowany „Z Wilna do Gdańska”, oparty na wspomnieniach parafian opowiadających o pracy sióstr w tym mieście.
Jubileusz Zgromadzenia w Rabce, 8 grudnia 2012
W uroczystość Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny, 8 grudnia 2012 roku rabczańska wspólnota Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia przeżywała jubileusz 150-lecia istnienia i działalności apostolskiej Zgromadzenia. Uroczystościom przy u. Słowackiego 12 przewodniczył bp Jan Zając, rektor Sanktuarium Bożego Miłosierdzia w Krakowie-Łagiewnikach, a wzięła w nich udział m.in. burmistrz miasta Ewa Przybyło, siostry zakonne z innych zgromadzeń, delegacja z przedszkola, sąsiedzi oraz przyjaciele domu, przełożona generalna m. Petra Kowalczyk wraz z siostrami z zarządu Zgromadzenia oraz siostry z innych domów Zgromadzenia (Warszawa-Żytnia, Warszawa-Grochów, Derdy, Radom, Zakopane, Słowacja-Košice, Słowacja-Nižný Hrušov, Kraków wraz z nowicjatem).
Obchody jubileuszowe rozpoczęły się w Godzinie Łaski modlitwą Anioł Pański i śpiewem Godzinek o Niepokalanym Poczęciu NMP. Uroczystej Eucharystii przewodniczył bp Jan Zając w koncelebrze z kapłanami z parafii św. Teresy w Rabce oraz kapłanem ze Słowacji. W homilii Ksiądz Biskup podkreślił, że Kościół przeżywa w tym dniu tajemnicę Nazaretu, w którym Słowo stało się Ciałem… Takim „Nazaretem” jest również ta kaplica, bo podczas Mszy Świętej powtórzy się na ołtarzu tajemnica Nazaretu: Słowo stanie się Ciałem. Nawiązując do spotkań św. Siostry Faustyny z Maryją (Dz. 805 i Dz. 1415), Ksiądz Biskup zachęcał wszystkich uczestników uroczystości jubileuszowej, a szczególnie siostry ze Zgromadzenia Matki Bożej Miłosierdzia, by starali się w swoim życiu być dziećmi Maryi, by ich serca były czyste i przezroczyste jak kryształ w dłoniach miłosiernego Boga.
W procesji z darami przyniesiono: kwiaty jako wyraz wdzięczności za dar obecności i posługi sióstr w Rabce; serce – wyrażające radość dzieci przedszkolnych z tego, że właśnie tutaj poznają Pana Jezusa Miłosiernego; Konstytucje Zgromadzenia, w których zapisana jest posługa sióstr głoszenia orędzia Miłosierdzia czynem, słowem i modlitwą tak potrzebna współczesnemu światu; chleb, wino i wodę na znak wezwania do kształtowania postawy miłosierdzia względem bliźnich na wzór Jezusa Eucharystycznego oddającego się bez reszty ludziom. Po Komunii św. odśpiewano Te Deum za dar Jubileuszu 150 lat istnienia Zgromadzenia, 84. lat posługi sióstr w Rabce i 75. lat od obecności św. Siostry Faustyny w tym miejscu. Każdy z uczestników na pamiątkę tej uroczystości otrzymał okolicznościowy drewniany witrażyk. Obchody jubileuszowe zakończyła wspólna agapa oraz o 15:00 modlitwa w Godzinie Miłosierdzia i Koronka do Miłosierdzia Bożego.
Dom w Rabce powstał w 1928 roku początkowo jako filia domu krakowskiego głównie z myślą o wypoczynku i leczeniu sióstr oraz wychowanek. Przez kilkanaście dni w 1937 roku przebywała w tym domu św. Siostra Faustyna wysłana tu na kurację. Szybko jednak dom podjął działalność apostolską wobec dzieci potrzebujących opieki. Dzisiaj siostry prowadzą przedszkole, z którego korzysta ok. 30 dzieci oraz służy kuracjuszom, głosząc miłosierną miłość Boga przez czyny, słowa i modlitwę.
Jubileusz, Derdy, 1 grudnia 2012
W sobotę, 1 grudnia br. wspólnota domu w Derdach obchodziła Jubileusz 150-lecia Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia. Data tych obchodów związana była z otwarciem tego domu w grudniu 1881 roku (był to trzeci w historii dom Zgromadzenia). Mszy św. koncelebrowanej przez kilku kapłanów przewodniczył ks. prałat Mirosław Cholewa, proboszcz parafii św. Marii Magdaleny w Magdalence, do której należą Derdy, a homilię wygłosił wielki czciciel Miłosierdzia Bożego ks. Feliks Folejewski SAC. Do Derd przybyły miejscowe władze gminne, przyjaciele domu i siostry z innych klasztorów Zgromadzenia z przełożoną generalną m. Petrą Kowalczyk. W czasie uroczystości zostały poświęcone obrazy: Matki Bożej Miłosierdzia i świętej Siostry Faustyny, która przebywała w Derdach na przełomie kwietnia i maja 1936 roku. W programie był również okolicznościowy program słowno-muzyczny, a uroczystości zakończyła wspólna modlitwa w Godzinie Miłosierdzia.
Jubileusz w Radomiu, 24 listopada
W sobotę, 24 listopada 2012 roku w klasztorze Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia w Radomiu przy ul. Struga odbyły się uroczystości związane z Jubileuszem 150-lecia istnienia i apostolskiej działalności Zgromadzenia. W kościele parafialnym pw. Matki Bożej Miłosierdzia, wybudowanym na dawnej posesji Zgromadzenia, uroczystej Eucharystii przewodniczył ordynariusz diecezji radomskiej bp Henryk Tomasik w koncelebrze bp pomocniczym Adamem Odzimkiem i licznie przybyłymi na tę uroczystość kapłanami. Wcześniej zaproszeni goście: prezydent Radomia Andrzej Kosztowniak, siostry zakonne z innych zgromadzeń, dzieci i młodzież, parafianie, czciciele Miłosierdzia Bożego, dobroczyńcy i przyjaciele domu, osoby w nim pracujące oraz siostry z innych domów Zgromadzenia z przełożoną generalną m. Petrą Kowalczyk zobaczyły film ukazujący historię i współczesność posługi sióstr w Radomiu. Uroczystości Jubileuszu Zgromadzenia zbiegły się z 95. rocznicą klasztoru w Radomiu, który rozpoczął działalność 21 listopada 1917 roku. Z tej okazji został wydrukowany obrazek okolicznościowy, który otrzymali wszyscy uczestniczący w tych uroczystościach.
„Przebudowa istniejącego układu pomieszczeń wraz z instalacjami wewnętrznymi wewnątrz budynku Niepublicznej Zasadniczej Szkoły Zawodowej Specjalnej im. Matki Teresy Potockiej oraz zakup wyposażenia pracowni, w celu poprawy warunków nauczania zwłaszcza w zakresie zajęć matematyczno-przyrodniczych i cyfrowych”
- cele Projektu:
Projekt ma na celu poprawę warunków nauczania w Niepublicznej Zasadniczej Szkole Zawodowej Specjalnej im. Matki Teresy Potockiej we Wrocławiu (pl. Grunwaldzki 3b). Cel ten zostanie zrealizowany poprzez adaptację II piętra istniejącego budynku szkoły i przeznaczenie go wyłącznie na potrzeby Szkoły Zawodowej. Dodatkowymi elementami projektu będzie zakup wyposażenia, sprzętu i materiałów dydaktycznych do następujących pracowni: językowo – komputerowej, praktycznej nauki zawodu, matematyczno- przyrodniczej oraz fizyczno- chemicznej. Całe wsparcie w projekcie jest nakierowany na wspomaganie rozwoju uczniów ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi. Podnosząc kwalifikacje zawodowe projekt wpłynie nalepszy start w życie zawodowe i społeczne młodzieży zagrożonej wykluczeniem społecznym.
- planowane efekty:
Zakładany cel zostanie zrealizowany poprzez adaptację II piętra istniejącego budynku szkoły i przeznaczenie go wyłącznie na potrzeby Szkoły Zawodowej. Dodatkowymi elementami projektu będzie zakup wyposażenia, sprzętu i materiałów dydaktycznych do następujących pracowni: językowo – komputerowej, praktycznej nauki zawodu, matematyczno- przyrodniczej oraz fizyczno- chemicznej. Całe wsparcie w projekcie jest nakierowany na wspomaganie rozwoju uczniów ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi. Podnosząc kwalifikacje zawodowe projekt wpłynie na lepszy start w życie zawodowe i społeczne młodzieży zagrożonej wykluczeniem społecznym.
- wartość Projektu:
1.005.532,76 PLN
- wkład Funduszy Europejskich:
596.746,08 PLN
Jubileusz Zgromadzenia w Rzymie, 4 listopada 2012
Świętowanie Jubileuszu Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia w Rzymie rozpoczęło się 4 listopada 2012 roku. W tym dniu w podziemiach Bazyliki św. Piotra, w kaplicy Matki Bożej Częstochowskiej odbyła się Msza św., w czasie której rzymska wspólnota sióstr wraz z ks. prałatem Józefem Bartem dziękowała miłosiernemu Bogu za wszystkie łaski, jakie otrzymało Zgromadzenie w 150-letniej historii oraz przez jego posługę – Kościół i świat. Po Mszy św. siostry wraz z Księdzem Rektorem modliły się przy grobie bł. Jana Pawła II, dziękując mu za służbę Bożemu Miłosierdziu i to wszystko, co uczynił dla Zgromadzenia jako kapłan, kardynał metropolita krakowski i jako papież.
5 listopada 2012 roku uroczystości związane ze 150-leciem Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia odbyły się w kościele Spirito Santo in Sassia w Rzymie, w którym jest włoskie Centrum Duchowości Miłosierdzia. Uroczystej Eucharystii z udziałem kapłanów, sióstr i bardzo licznej grupy włoskich czcicieli Miłosierdzia Bożego wypełniającej całą świątynię, przewodniczył rektor kościoła i Centrum Duchowości Miłosierdzia ks. prałat Józef Bart, który na ręce przełożonej s. Ligii Nowińskiej przekazał udzielone Zgromadzeniu z tej okazji papieskie błogosławieństwo. Każdy z uczestników tej jubileuszowej uroczystości mógł zapoznać się z historią Zgromadzenia, jej duchowością i misją w czasie multimedialnej prezentacji, a w prezencie otrzymał modlitewnik „Bóg bogaty w miłosierdzie” z okolicznościowym obrazkiem. Po Mszy św. w pobliskiej szkole Pio IX odbyła się wspólna agapa. Warto dodać, że w kościele Spirito Santo in Sassia położonym tuż przy Placu Świętego Piotra, który jest bardzo licznie nawiedzany przez mieszkańców Rzymu i pielgrzymów przybywających do wiecznego Miasta, od 1993 roku posługują właśnie siostry ze Zgromadzenia Matki Bożej Miłosierdzia.
Założone przez matkę Teresę Ewę z książąt Sułkowskich Potocką dla ratowania dziewcząt i kobiet potrzebujących moralnej odnowy, wydało św. Siostrę Faustynę, która wniosła w jego historię charyzmat głoszenia światu miłosiernej miłości Boga.
Jubileusz w Czechach, 30 października 2012
Wspólnota Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia z Dvora Králové nad Labem w Czechach rozpoczęła świętowanie jubileuszu 150-lecia powstania Zgromadzenia w wigilię tej rocznicy (30 października 2012 roku) uroczystą Mszą Świętą w kościele parafialnym p.w. św. Jana Chrzciciela. Celebrze przewodniczył biskup pomocniczy diecezji Hradec Králové Josef Kajnek, który towarzyszył siostrom od początku ich apostolatu na czeskiej ziemi. Wraz z nim koncelebrował o. Jan Czekala MSF proboszcz parafii, w której siostry posługują, oraz zaproszeni kapłani. Wraz z siostrami świętowali ten Jubileusz także licznie zebrani na uroczystości parafianie, przyjaciele i współpracownicy, którzy mogli zapoznać się z historią Zgromadzenia i jego charyzmatem dzięki wystawie przygotowanej w parafii. Można ją było obejrzeć przez następne dwa tygodnie. Uroczystość zakończyła się rozdawaniem jubileuszowych kołaczy pieczonych przez siostry z pomocą zaprzyjaźnionych parafianek. Zaś zaproszeni goście na czele z Księdzem Biskupem podczas uroczystej kolacji dzielili się wspomnieniami z początków posługi Zgromadzenia w Czechach.
Uroczystość Wszystkich Świętych – 1 listopada – a więc sam dzień rocznicy był dla sióstr okazją do wspólnotowego przeżycia Jubileuszu i uczczenia modlitwą na cmentarzu poprzednie pokolenia sióstr. Był to dzień wspomnień i powrotu do historii, do początków naszej rodziny zakonnej w Polsce i w Czechach. Wspólne pochylenie się nad kronikami i albumami naszych pierwszych domów w Czechach stało się dla sióstr tego dnia również okazją do modlitewnego dziękczynienia za wszystkie miejsca, w których podejmowały i nadal podejmują apostolat Zgromadzenia.
Rok Jubileuszowy w Zgromadzeniu wspólnota z Dvora Králové będzie w sposób szczególny obchodzić także 22 sierpnia 2013 roku, w rocznicę przybycia sióstr na pierwszą palcówkę w Czechach. Na świętowanie tego dnia wspólnota zaprasza wszystkie siostry z innych domów Zgromadzenia. Zobacz zdjęcia
W kościele Świętego Krzyża w Warszawie
25 października br, w rocznicę chrztu matki Teresy Ewy z książąt Sułkowskich hrabiny Potockiej, założycielki Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia w Polsce, w kościele Świętego Krzyża w Warszawie o godz.11:00 odbyła się uroczysta Eucharystia pod przewodnictwem bp. Wojciecha Polaka, sekretarza generalnego Konferencji Episkopatu Polski, i odsłonięcie tablicy upamiętniającej tamto wydarzenie. Na marmurowej tablicy wyryto popiersie matki Teresy i umieszczono następujący tekst:
1814 (popiersie matki Teresy Potockiej) 1881
Ewa Karolina Teresa z Sułkowskich hr. Potocka
założycielka Zgromadzenia
Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia
w tym kościele
25 października 1814 roku
przyjęła sakrament chrztu św.
(logo Zgromadzenia)
1 1925 roku do Zgromadzenia
Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia
wstąpiła
św. Siostra Faustyna Kowalska
Apostołka Bożego Miłosierdzia
uznana za duchową
współzałożycielkę Zgromadzenia.
W 150 rocznicę założenia Zgromadzenia
A. D. 2012
Nawiązując do rozpoczętego Roku Wiary bp Wojciech Polak podkreślił w homilii, że droga wiary matki Teresy, założycielki Zgromadzenia zaczęła się właśnie w tym kościele, w dniu jej chrztu 25 października 1814 roku. To, co się później działo, miało tutaj swój początek, gdyż to w czasie chrztu rodzice dziecka lub katechumeni proszą o wiarę dla chrzczonego. W czasie chrztu dokonuje się odrodzenie z wody i Ducha Świętego na życie wieczne – powiedział hierarcha. Wiara jest darem od Boga i taką łaskę wiary otrzymała Ewa z książąt Sułkowskich w tej warszawskiej świątyni. Do niej dołączyła św. Faustyna Kowalska, apostołka Bożego Miłosierdzia, która szukając klasztoru zapukała do sióstr Matki Bożej Miłosierdzia w Warszawie przy ul. Żytniej. Mszę św. poprzedziła godzinna adoracja, w której wzięły udział przełożone i siostry z wielu domów Zgromadzenia z przełożoną generalną m. Petrą Kowalczyk.
Zobacz zdjęcia w Galerii.
Warszawa, kościół Świętego Krzyża
W niedzielę, 28 października br., a więc tuż przed 150. rocznicą powstania Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia w Polsce, w kościele Świętego Krzyża w Warszawie nuncjusz apostolski abp Celesino Migliore przewodniczył Mszy Świętej, sprawowanej z tej okazji. W homilii powiedział, że Jubileusz to nie tylko czas patrzenia w przeszłość, sięgania do historii Zgromadzenia, ale także czas patrzenia w przyszłość. W tym kontekście ukazywał zadania i rolę Zgromadzenia w Kościele i świecie. Tę rolę wyznaczył Bóg poprzez charyzmat uobecniania miłosierdzia Boga w relacjach międzyludzkich, początkowo wobec kobiet potrzebujących odnowy moralnej. Zasada miłosiernej miłości, która pierwsza wychodzi ku drugiemu człowiekowi, przypomniana w orędziu przekazanym św. Faustynie w tym Zgromadzeniu, winna stać się zasadą społeczną budowania współczesnej cywilizacji miłości. Oprawę liturgiczną przygotowały siostry ze Zgromadzenia Matki Bożej Miłosierdzia. Mszę św. transmitowało Polskie Radio, jak w każdą niedzielę o godz. 9:00.
Homilia abp Celestino Migliore nuncjusza apostolskiego w Polsce
Zobacz zdjęcia w Galerii.
Powązki, 30 czerwca 2012
W okazji Jubileuszu Zgromadzenia przeprowadzono renowację grobowca, w którym pochowana jest założycielka matka Teresa Potocka oraz blisko 90 sióstr. 30 czerwca 2012 roku, po uroczystości w Wilanowie, ks. prałat Marek Gałęziewski, proboszcz parafii św. Karola Boromeusza na Powązkach, w obecności bardzo licznie zgromadzonych sióstr poświęcił odnowiony grobowiec, który wybudowano w latach międzywojennych XX wieku. Położony jest on w najbardziej zabytkowej części Powązek ze ścisłym nadzorem konserwatorskim (Aleja T, kwatera 193 – 1 – 29, wejście IV bramą), stąd prace renowacyjne wykonane przez profesjonalnych konserwatorów panów Andrzeja Woińskiego i Łukasza Trzeciaka z Warszawy wymagały również pozwolenia i nadzoru Biura Stołecznego Konserwatora Zabytków.
Preludium Jubileuszu w Wilanowie, 30 czerwca 2012
Do Jubileuszu 150-lecia Zgromadzenia Matki Bożej Miłosierdzia siostry przygotowywały się duchowo przez trzy lata, podejmując modlitewną refleksję nad trudem poznawania i realizacji Bożych planów w życiu założycielki matki Teresy Ewy z książąt Sułkowskich hrabiny Potockiej (rok I), w życiu duchowej współzałożycielki św. Siostry Faustyny Kowalskiej (rok II) oraz w życiu każdej współcześnie żyjącej siostry i całej Rodziny Zakonnej (rok III).
Zwiastunem Jubileuszu były uroczystości w kościele św. Anny w Wilanowie i w kościele Świętego Krzyża w Warszawie, w miejscach, które są związane z osobą Założycielki. Do Wilanowa 30 czerwca 2012 roku przybyło ponad 100 sióstr z wielu domów Zgromadzenia, aby tam, gdzie matka Potocka zakończyła ziemską pielgrzymkę, podziękować Panu Bogu za dar jej życia. Uroczystościom przewodniczył prymas Polski senior kard. Józef Glemp. Przed Eucharystią w kościele św. Anny poświęcił tablicę upamiętniającą pobyt matki Teresy Potockiej w tej świątyni, w której się modliła i gdzie po śmierci przy jej trumnie została odprawiona pierwsza Msza żałobna. Tablica została umieszczona w bocznej kaplicy fundatorów kościoła i właścicieli Wilanowa, z którymi była zaprzyjaźniona. W czasie homilii Ksiądz Prymas mówił o życiu matki Potockiej w czasach zaboru i moralnego upadku społeczeństwa oraz o działalności apostolskiej Zgromadzenia. Zauważył, że posługa sióstr w całej historii wpisała się w nurt troski Kościoła o odnowę moralną człowieka: na początku tylko dziewcząt i kobiet upadłych, a teraz przez posłannictwo św. Siostry Faustyny – współczesnego człowieka i całego świata, który ma inne niż 150 lat temu formy zeświecczenia i oddalenia od Boga, czasem bardziej wyrafinowane, bardziej ukryte i zamasko- wane. Ta posługa apostolska zmierzająca do odrodzenia duchowego – jak zaznaczył Ksiądz Prymas – wymaga odwagi i miłości posuniętej do krzyża, a dokonuje się nie masowo, ale jeden po drugim. Po uroczystej Eucharystii siostry nawiedziły także miejsce śmierci matki Teresy Potockiej w pałacu wilanowskim, a następnie modliły się przy odrestaurowanym i na nowo poświęconym grobowcu Zgromadzenia na Powązkach, w którym spoczywa jej ciało.
Z artykułu pt. Wielki Jubileusz Zgromadzenia
w: „Orędzie Miłosierdzia” 85(2012), s. 4
Czcigodne Duchowieństwo,
Wielebne Siostry Zgromadzenia Matki Bożej Miłosierdzia,
Umiłowani Bracia i Siostry!
Nasze modlitwy są przygotowaniem do świętowania rocznicy 150 lat upływających od założenia Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia. Chcemy w tym przygotowaniu zrozumieć sens powołania Zgromadzenia i rozeznać myśl Bożą na przestrzeni całego okresu jego trwania. Dlatego wybieramy modlitwę, aby osiągnąć skupienie, potrzebne do wmyślenia się w wydarzenia. Pozwala nam to przybliżyć sobie to, czego Bóg od nas oczekiwał i co w przeciągu tego czasu pozwolił dokonywać. Poszczególne etapy przeglądu historycznego tych wielu lat pozwalają ocenić dobroć Boga, działanie Jego Opatrzności na tle rozwijającego się świata, a także dostrzec przeciwności, jakimi został dotknięty nasz naród.
Zgromadzenie to ma swój związek z Wilanowem i tu szczególnie wspominamy Matkę Założycielkę, osobę znakomitą, księżnę Sułkowską, która wyszła za hrabiego Potockiego, a potem, gdy została wdową, oceniała współczesność tak od strony arystokracji, jak i od strony biednego ludu. Te rozważania doprowadziły do podjęcia się dzieła pomagania temu ludowi.
Jaki był stan Kościoła i jaki był stan ówczesnej moralności? Można powiedzieć, że wiek XVIII i przynajmniej połowa XIX wieku to wielki upadek obyczajowy. Często w wyższych sferach lekceważono sakramenty święte, bo na okres tzw. „Oświecenia”, nakładał się styl baroku – zadawalanie się pięknem formy, a nie treścią. Wiele rzeczy czyniono dla pozoru, zwłaszcza wśród ówczesnej magnaterii, a to właśnie wymagało odrodzenia. Bóg bowiem chce, żeby człowiek się odradzał i daje mu siły ku temu. Tę siłę otrzymała matka Teresa Potocka. Znała wzory stylu życia francuskiego, ale także zauważała, co dobrego można zaszczepić młodzieży widzianej w Wilanowie, w Puławach czy Łańcucie.
Gdy wsłuchiwaliśmy się w pierwsze czytanie z księgi Izajasza, to tam usłyszeliśmy o zamiarach Boga wobec świata. Te plany mówią, że Bóg nie ustąpi aż rozszerzy się sprawiedliwość. I to tak się rozszerzy, że popchnie ludzi ku przemianie. To właśnie jest ta pełna sprawiedliwość, bowiem niesprawiedliwość godzi nie tylko w człowieka, ale urąga samemu Bogu, który jest Sprawcą wszelkiego ładu i porządku.
Jak wtedy, w tamtych czasach, wyglądał stan Kościoła? Możemy powiedzieć, że tu, w Warszawie, kierował archidiecezją bardzo sędziwy arcybiskup Melchior Fijałkowski. On zasłynął przez to, że jako staruszek, przewodniczył pogrzebowi pięciu patriotów zatratowanych podczas procesji na Krakowskim Przedmieściu. To go wsławiło, ale po nim przyszedł wikariusz generalny, ks. Antoni Białobrzeski, który wobec naporu Moskwy na rusyfikację i wtargnięciu wojska do świątyni, kazał kościoły w Warszawie pozamykać dla kultu. Był prześladowany, nawet skazany na śmierć, potem ułaskawiony. Zamknąć kościoły dla swoich to znak buntu i rozpaczy i taki dotykał nawet sfery religijnej.
I wtedy do Warszawy przychodzi arcybiskup Zygmunt Szczęsny Feliński, przybywa w lutym 1862 roku. To jest rok bardzo ważny dla Kościoła, bo to oznacza odrodzenie, oderwanie się od systemu: wet za wet, od zacietrzewienia, jakie opanowywało ludzkie umysły. Feliński przyjechał z Petersburga, był przyjęty niechętnie, bo cóż mogli się spodziewać patrioci po kapłanie, który swój czas spędzał w Petersburgu jako profesor i duszpasterz. Okazało się jednak, że był to człowiek o niepospolitym odczuciu Kościoła i dlatego dziś jest święty. On ma także związek z powoływaniem nowych zgromadzeń, które dały impuls do odrodzenia, do tej oczekiwanej sprawiedliwości.
Trzeba było dużo odważnych ludzi, tak na terenie kultury i sztuki, i tu mamy fenomen niezwykłych twórców: Mickiewicz, Słowacki, Krasiński, Norwid, Chopin, ale także tych w dziedzinie duchowej. Pojawiają się bohaterskie kobiety. Wśród kobiet możemy przypomnieć matkę Truszkowską, matkę Darowską, Siedliską, Białecką – to założycielki nowych zgromadzeń. I wśród nich, w ich gronie znajduje się księżna Sułkowska, matka Teresa Potocka. To są Polki, które rozumieją, co to znaczy odrodzenie moralne. Można analogicznie przypomnieć jeszcze o zmartwychwstańcach, nowym zgromadzeniu zakonnym, które w tamtym czasie dążyło do odrodzenia moralnego jako środka do odrodzenia duchowego całej Polski.
Matka Teresa Potocka znała życie, znała różne sfery tego życia, przebywała w wielu miejscach, miała dobry kontakt z duchowością w Europie i stąd się rodzi postanowienie, żeby już w okresie roku 1862 założyć zakład dla kobiet i dla dziewcząt upadłych. Ta troska o człowieka upadłego będzie towarzyszyć ciągle i Założycielce, i całemu Zgromadzeniu. Arcybiskup Feliński będzie bardzo życzliwy, bo i on powoła jeszcze inne zgromadzenie, które podejmie także dzieło odrodzenia człowieka dla podniesienia godności współbraci. W tych nowych ośrodkach powstają znakomite Instytuty: czy to tu w Wilanowie, czy w Puławach, czy w Łańcucie, aby ratować kulturę polską i polską duchowość.
Tak więc Boża zapowiedź, że przyjdzie sprawiedliwość i nastąpi odrodzenie, ono przychodziło, choć bardzo powoli. Dzisiejsza ulica Miodowa, gdzie jest rezydencja arcybiskupów warszawskich, była także miejscem zamieszkania arcybiskupa Felińskiego. Posesja rozciągała się dalej i odejmowała budynki gospodarcze. Arcybiskup kupił ziemię nie daleko przy ulicy Żytniej dla dzieł charytatywnych i zamieszkania zakonnic. Tam zaczęły się rozwijać dzieła miłosierdzia dla odrodzeniu młodego człowieka i służą Kościołowi do dziś. Czasy, w których żyła Założycielka, pochodzenie z wysokich sfer społecznych miało wielkie znaczenie. Obok wielkiego patriotyzmu były także i wielkie odstępstwa i załamania i zniechęcenia na wszystkich szczeblach życia społecznego. Trzeba było naprawdę ducha modlitwy i ducha pójścia za głosem Bożym, ażeby przezwyciężać to, co było czasem narzucone jako walka, jako opór, jako złość. Aby ukazać miłość i pragnienie służby drugiemu człowiekowi, trzeba było koniecznie chwytać krzyż i go przytulać.
W Ewangelii świętej wysłuchaliśmy właśnie to opowiadanie Jana Ewangelisty, które mówi o ostatnich chwilach Chrystusa, który wygłasza swój testament, powierzając Matkę Janowi, a Jana Matce. W tym cierpieniu odnajduje Zgromadzenie źródło siły, a wyrazem tej siły po kilkudziesięciu latach stanie się Siostra Faustyna. Ona stanie się wielkim rzecznikiem Miłosierdzia, ona włączy się w ten nurt odrodzenia przez otrzymane łaski, przez wielką siłę i dar mistycyzmu, który wołając: „Jezu, ufam Tobie”, stanie się głosem świata. We wszystkich językach dziś powtarzane jest to słowo, jak najbardziej konkretnie zwracające się do Boga: „Jezu, ufam Tobie” rozbrzmiewa po świecie. Niech brzmienie tego wezwania służy także odrodzeniu współczesnemu, które, choć dotknięte innymi formami zeświecczenia, czasem bardziej wyrafinowanymi, bardziej ukrytymi, zamaskowanymi, dodaje odwagi, a odwaga posuwa miłość aż do krzyża, aby wypełnić zadanie Kościoła.
Dziś, przygotowując się przez uczczenie matki Teresy Potockiej, chcemy przybliżać sobie te ideały, które mają służyć odrodzeniu świata, Ojczyzny i człowieka, pojedynczo, jednego po drugim, aż się wypełni ta owczarnia, która będzie pod jednym Pasterzem. Amen.
