Szkoła duchowości – jak wskazuje sama nazwa – oznacza pewien styl życia chrześcijańskiego oraz system jego kształtowania, w którym wszystkie elementy duchowości, takie jak: obraz Boga, modlitwa, asceza, praktyki pobożne, relacje międzyludzkie… są ze sobą ściśle powiązane. Każda szkoła duchowości ma swego założyciela, doktrynę i uczniów, którzy żyją według jej założeń. Szkoły różnią się między sobą zasadniczo trzema elementami: modelem świętości, proponowanymi środkami do jej zdobycia i wskazówkami dotyczącymi życia duchowego. Do wielkich szkół duchowości chrześcijańskiej należą m.in.: szkoła augustiańska, benedyktyńska, dominikańska, franciszkańska, karmelitańska czy ignacjańska. Dołącza do nich w naszych czasach szkoła św. Siostry Faustyny, która wyrasta z jej charyzmatu i doświadczenia mistycznego.
Szkoła duchowości św. Siostry Faustyny zakorzeniona jest w tajemnicy miłosierdzia Bożego, która leży u fundamentów i w samym jej centrum, jest spoiwem wszystkich elementów życia duchowego. Ona kształtuje obraz Boga, życie sakramentalne, modlitwę, relacje międzyludzkie, ascezę, słowem – wszystko, co składa się na rzeczywistość w relacji pomiędzy człowiekiem i Bogiem. Stąd poznawanie tajemnicy miłosierdzia Bożego i jej kontemplacja w codzienności oraz wypływająca z niej postawa zaufania wobec Boga i miłości miłosiernej wobec bliźnich wyróżnia i charakteryzuje szkołę duchowości św. Siostry Faustyny. Obraz tej szkoły dopełniają takie rysy jak: umiłowanie Kościoła, Eucharystii i nabożeństwo do Matki Bożej Miłosierdzia. Także te elementy, występujące w innych szkołach duchowości, w szkole św. Siostry Faustyny mają charakterystyczny dla niej koloryt miłosierdzia.
Założycielka tej szkoły – św. Siostra Faustyna – była formowana bezpośrednio przez samego Jezusa. On był jej Mistrzem, On przez różne doświadczenia mistyczne i słowa pouczał ją, kształtował jej duchowość, by poprzez nią ukazać wzór chrześcijańskiej doskonałości całkowicie oparty na tajemnicy miłosierdzia Bożego. Szkoła św. Siostry Faustyny jest głęboko ewangeliczna, bo odwołuje się do samych fundamentów chrześcijaństwa (postawy ufności wobec Boga i miłosierdzia względem bliźnich), a zarazem jest uniwersalna, bo przeznaczona i dostępna dla każdego człowieka bez względu na rodzaj powołania, uwarunkowania społeczne czy inne. W tej szkole kształtują swoje życie duchowe współcześni apostołowie Bożego Miłosierdzia, niosący światu dar orędzia o miłosiernej miłości Boga do każdego człowieka.
Chcąc mówić o głównych elementach duchowości w szkole św. Siostry Faustyny musimy najpierw sprecyzować samo pojęcie duchowości. Definicja słownikowa mówi, że duchowość to systematyczne i rozważne praktykowanie modlitewnego, pobożnego i zgodnego z przepisami życia chrześcijańskiego. Mówiąc po prostu – duchowość obejmuje to wszystko, co składa się na praktykowanie życia religijnego, na tę rzeczywistość, w której człowiek spotyka się z Bogiem. Przy opisie duchowości chrześcijańskiej bierze się pod uwagę wszystkie elementy dotyczące życia wewnętrznego, a więc modlitwę, ascezę, przeżywanie tajemnic wiary, liturgię, sposoby naśladowania Chrystusa, a także tło społeczne i obecnie również uwarunkowania psychologiczne.
W historii duchowości chrześcijańskiej mówi się o szkołach, gdy mamy do czynienia ze zwartym zespołem metod pracy ascetycznej i metod modlitwy prowadzących do zjednoczenia z Bogiem. Szkoły duchowości zwykle wiążą się z charyzmatami takich zakonów jak: benedyktyni, dominikanie, franciszkanie, karmelici czy jezuici. Obok szkół w historii duchowości mówi się także o kierunkach, które doktrynę życia modlitwy i ascezy mają mniej zwartą. Historycy duchowości chrześcijańskiej charakteryzują również duchowość świętych, poszczególnych epok w dziejach Kościoła, a nawet narodów. Każda epoka ma bowiem swój klimat życia duchowego, swój ideał świętości, swój sposób przeżywania prawd wiary, ascezy, swoje nabożeństwa i modlitwy.
Historia duchowości chrześcijańskiej mówi o wielkim bogactwie i różnorodności sposobów przeżywania tajemnicy Boga w życiu człowieka, o wielości dróg, na których człowiek spotyka swego Stwórcę i Zbawcę, o różnych metodach modlitwy i ascezy, które prowadzą do zjednoczenia z Nim w miłości i uczestnictwa w Jego misji. Na przykład benedyktyńska szkoła życia wewnętrznego opiera się przede wszystkim na liturgii i jej rozważaniu, a hasło ora et labora – módl się i pracuj – doskonale oddaje styl życia osób żyjących tą duchowością. Duchowość dominikańska akcentuje ogromną rolę poznania, czyli władzy rozumu, w życiu wewnętrznym, w kontakcie człowieka z Bogiem, natomiast franciszkanie podkreślają pracę woli człowieka, która ich zdaniem odgrywa ważniejszą rolę niż rozum na drodze do zjednoczenia z Bogiem. Szkoła karmelitańska koncentruje się na modlitwie, która ma prowadzić do kontemplacji Boga, natomiast duchowość ignacjańska skupia się na medytacji, pracy nad sobą i rozumnej współpracy człowieka z Bogiem, która jest walką o królestwo Boże na ziemi pod sztandarem Chrystusa. Także dzisiaj w życiu Kościoła możemy dostrzec bardzo bogatą mozaikę różnych duchowości. Są wśród nich stare szkoły, które wyrosły z charyzmatów benedyktynów, franciszkanów, dominikanów, karmelitów, jezuitów oraz nowe duchowości, które w życie Kościoła wnoszą powstające wspólnoty i ruchy.
W tej niezwykle bogatej panoramie duchowości współczesnego Kościoła bardzo ważne miejsce zajmuje duchowość św. Siostry Faustyny. Historycy, którzy będą opisywać duchowość XX czy XXI wieku, będą musieli sięgnąć do postaci tej skromnej, polskiej zakonnicy, apostołki Bożego Miłosierdzia, gdyż już dzisiaj gołym okiem widać jej wpływ na życie religijne naszej epoki i to nie tylko w Polsce, ale i na świecie. Mówiąc o duchowości św. Siostry Faustyny, mamy na uwadze przede wszystkim jej zasadnicze rysy, którymi są: poznawanie tajemnicy miłosierdzia Bożego i jej kontemplacja w codzienności, doskonalenie w sobie postawy zaufania wobec Pana Boga i miłosierdzia względem bliźnich, umiłowanie Kościoła i Eucharystii oraz nabożeństwo do Matki Bożej Miłosierdzia.
