Na początku Zgromadzenie zostało przez Boga powołane do pracy nad poprawą dziewcząt i kobiet potrzebujących głębokiej odnowy moralnej, otrzymało tak zwany charyzmat założenia.
Celem Sióstr Towarzystwa Matki Bożej Miłosierdzia jest nie tylko praca nad własnym uświęceniem przez praktykowanie cnót chrześcijańskich i rad ewangelicznych, lecz również (…) praca nad poprawą dziewcząt i niewiast upadłych, które by zapragnęły porzucić drogę nieprawości i wrócić do służby Bożej. (…) Cel ustrzeżenia od upadku nie jest właściwie przedmiotem naszego Dzieła, (…) zatem liczba dziewcząt przyjmowanych w celach ochrony ma być zawsze szczególnie ograniczoną. W żadnym razie nie mogą być przyjmowane, pod tytułem pensjonarek lub innym jakim podobnym, osoby, które nie mają być siostrami lub pokutnicami. Przyjmowanie kierownictwa w domach więziennych i ochronach byłoby postępowaniem niezgodnym z celem naszego Dzieła i z niezależnością, tak drogą naszej instytucji (Konstytucje 1909, art. 1).
U początku swego istnienia Zgromadzenie powstało w celu wykonywania w Kościele ściśle określonego zadania, mianowicie: pracy wychowawczej z dziewczętami i kobietami moralnie upadłymi (prostytutkami), które z własnej woli pragnęły zmiany swego życia („charyzmat założenia” ).
W historii Zgromadzenia ujawnił się rozwój tego charyzmatu, dzięki czemu opieką zostały objęte także osoby zagrożone moralnie. Uwzględniając bowiem warunki życia społeczeństwa i obniżający się wiek demoralizacji, Zgromadzenie poszerzyło zakres pracy apostolskiej tak, by objąć nim nie tylko osoby już zdeprawowane, ale także te, którym zagrażała moralna degradacja. W Konstytucjach z roku 1930 zapisano: Do domów Zgromadzenia mogą być przyjmowane i takie kobiety, których warunki życiowe mogłyby je doprowadzić do zguby, z tem jednak zastrzeżeniem, że liczba ich będzie zawsze ograniczoną.
